Grijze haren. In mijn herinnering kreeg mijn vader ze vroeg en mijn moeder pas rond haar vijftigste. Toen er bij mij op mijn 35e nog geen grijs haartje te vinden was, ging ik er dan ook vanuit dat ik de genen van mijn moeder heb. Nu ben ik echt niet zo ijdel, maar ik kan niet ontkennen dat ik dat toch wel fijn vond. Geen geverf. Geen beslissing om het ‘gewoon te laten gaan’. Nope, heel veel donkerbruine lokken. Geen grijs wolkje aan de lucht.

En toen kwam daar deze zwangerschap. Rond de zesde week begon de haarmisère. Doucheputjes vol vielen er uit. Jeroen viste tijdens het eten vol afschuw een haar uit zijn pasta, gevolgd door mijn dochters, want hé, gelijke monniken gelijke kappen, toch? Overal waar ik kwam liet ik een spoor van haar achter. Hoe anders was dit dan tijdens mijn zwangerschappen van de meisjes? Toen werd mijn haar alleen maar voller en glanzender en… naja, eigenlijk alles wat ze je in de boekjes beloven.

Trouwens, ook mijn nagels moeten eraan geloven. Zijn je haren en nagels volgens diverse websites tijdens de zwangerschap in optimale conditie? Nou, die van mij niet. Ze breken nog net niet af, maar ze zijn verre van mooi. Tenzij doffe nagels met witte droogtelijnen in de lengte deze zomer mode zijn. In dat geval ben ik eindelijk een keer hip.

Maar goed, ik begon deze blog met mijn blijdschap over het nog niet hebben van grijze haren. In eerste instantie zag ik ze ook niet, althans, op mijn hoofd. Wat er wel gebeurde, al vroeg in de zwangerschap, was dat in mijn wenkbrauwen ineens grijze haartjes opdoken. “Dat is ook wat! Nog geen grijze haar op mijn hoofd, maar wel in mijn wenkbrauwen?! Niet leuk!!”, riep ik nog. Maar ook dat station blijken we inmiddels gepasseerd.

Afgelopen weekend logeerde ik bij een vriendinnetje. En toen ik daar ’s ochtends in de spiegel keek, zag ik ze. Meerdere. Even hoopte ik nog dat het door het zonlicht kwam en dat dat mijn bruine haren liet glanzen. Maar toen ik ze te pakken kreeg, de bastards, en aan nadere inspectie onderwierp, bleken ze toch echt wit. Drie heb ik er te pakken gekregen. Ze heulden met z’n drietjes naast elkaar aan de zijkant van mijn hoofd. Maar ik voel dat het er meer zijn en dat ze er zin in hebben om de boel over te nemen.

Ergens hoop ik dat het na de zwangerschap stopt. Dat mijn nagels beginnen te glanzen en dat mijn haren hun kleur weer terugkrijgen (dat de striae blijkt mee te vallen en mijn vel weer vanzelf terugveert). Dat het allemaal tijdelijk was, onder invloed van de hormonen. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk hetzelfde als hopen dat je je volgende verjaardag een jaartje jonger wordt. Het hoort erbij. Ik weet het. Het is ook niet erg. Het is alleen een beetje confronterend.

Ik wilde mijn ijdele leed even met jullie delen. Mocht jij ook de beloofde cosmetische voordelen van een zwangerschap niet ervaren, dan ben je in ieder geval niet alleen.