Ken je dat? Van die dagen dat je eigenlijk niet zo blij bent met jezelf? Dat je even geen energie lijkt te hebben om van je luie achterste te komen? Van die dagen met teveel televisie voor je kinderen en teveel internet voor jezelf? Nou, zo’n dag heb ik vandaag (vrijdag). En omdat ik het zonde vind om in dit gevoel te blijven hangen, schrijf ik vandaag over wat het zo leuk maakt om moeder van mijn twee meisjes te zijn.
Zelf kom ik ook uit een gezin van ouders met twee dochters. Het leeftijdsverschil tussen mijn zus en mij is weliswaar wat groter dan dat tussen Lise en Elin, maar ook bij ons thuis maakten de vrouwen voor een groot deel de dienst uit. Als ik vroeger nadacht over het gezinnetje dat ik graag zou wensen, dan kwamen daar eigenlijk altijd twee meisjes in voor. Niet dat ik geen zoontjes wilde hoor, maar ik kon me er geen voorstelling bij maken. Toen wij na Lise nog een meisje kregen, klopte dat in mijn beleving gewoon. En wat is het genieten!
Hoewel ze er over een paar jaar waarschijnlijk niets meer van willen weten, voerde roze toch een lange tijd de boventoon in ons huishuiden. En eerlijk is eerlijk, als ik foto’s kijk van de periode dat ik zwanger was van mijn dochters, dan haalde ik zelf ook behoorlijk wat roze naar binnen. Roze kussentjes op de banken, roze bloemen op tafel, om over de kinderkamers maar te zwijgen.
Lise is eigenlijk nooit echt een poppenmoeder geweest, maar met de komst van Elin deed ook het vader en moedertje spelen zijn intrede. Urenlang kan ze met haar knuffelbeesten en poppen in de weer zijn. Ze heten allemaal Rosaline en ze zorgt voor allemaal even goed. Zo enorm leuk om haar zo te zien spelen. Ze heeft liefde genoeg voor allemaal.
Twee meisjes betekent twee keer heel veel pit, want meisjes kunnen flink van zich laten horen. Heerlijk, twee van die wezentjes die eigenlijk al vanaf hun eerste dag al heel goed weten wat ze willen. Regelmatig is er een moment dat ik ze wat probeer af te remmen. Totdat ik me realiseer dat pit helemaal niet zo verkeerd is. Laat ze maar lekker voor zichzelf opkomen!
Meisjes hebben meisjesproblemen. Ik zie mijn dochters soms worstelen met zaken waar de meeste jongetjes die ik ken zich totaal niet druk om zullen maken. Wie er verkeerd keek naar wie bijvoorbeeld. Over buitensluiten en gebroken hartjes. Ze zijn supergevoelig, maar – vergis je niet – in hun acties af en toe bikkelhard.
Het zijn echte spiegels. Nu zullen jongetjes dat ook zijn, maar daar heb ik nog geen ervaring mee. Wat ik wel weet is dat als ik een slechte dag heb, ik dat dubbel en dwars op mijn bordje terugkrijg. De ene keer zullen ze het me laten zien in daden, maar soms weten ze het me ook gewoon haarfijn te vertellen. Vooral Elin met haar opmerkingen als: “Mama, jij doet vandaag niet geduldig met mij.”. Dit zorgt wel eens voor schaamrood op mijn kaken. Je hebt gelijk lieverd.
Het zijn dan wel twee meisjes, ze verschillen als dag en nacht. Natuurlijk zie je dat het zusjes zijn en dat ze door dezelfde ouders worden opgevoed, maar ze zijn vooral heel erg zichzelf. Lise is een echte binnenvetter. Een meisje dat heel veel nadenkt, maar niet het achterste van haar tong laat zien. Ze is pienter en leergierig, kan moeilijk doen, maar ook intens lief zijn. Ze is niet zo aanhankelijk, maar ze is dol op gezelschap. Elin lijkt op het eerste gezicht wat ongecompliceerder. What you see is what you get. Zij zal je altijd gelijk vertellen wat ze vindt en is een hele grote knuffelkont. Samen zorgen ze voor een berg leven in huis.
Ik ben zo benieuwd hoe het straks gaat zijn als er nog zo’n kleine rakker bij komt. Wat brengt zo’n jongetje aan energie en karakter met zich mee? Ikzelf ben in ieder geval alweer op dreef. Deze zwangerschap liggen er blauwe en groene kussentjes op de bank.
