Half acht vanochtend en ik hoor voetjes op de gang. Voorzichtig gaat er een deur open en ik hoor gegiebel, gevolgd door wederom trippelende voetjes en dan een deur die zachtjes dichtgaat. Een paar minuten later gaat de muziek zachtjes aan en nog een paar minuten later schalt Kinderen voor Kinderen door het huis. Een typische ochtend deze vakantie. Ik lig nog even warm onder de dekens te genieten van het feestelijke getrappel in mijn buik en moet lachen om de meisjes die op Lise’s kamer hun eigen feestje bouwen. Zou het vandaag goed gaan tussen de zussen?
Ruzie tussen broers en zussen komt heel veel voor en hoort bij het opgroeien. Als ouder is het lastig aan te zien, dat eeuwige gekibbel. Ik vind de beide meisjes zo lief, waarom lijken ze elkaar nou niet aardig te vinden? De neiging die ik heb is dan ook om meteen tussenbeide te komen en ze te wijzen op dat het anders moet. Doodzonde eigenlijk, want al die ruzie en discussie tussen de zussen dient echt wel een doel. Zo vergroot het hun communicatieve vaardigheden, leren ze voor zichzelf op te komen en vinden ze manieren om problemen op te lossen. De meeste kindjes realiseren zich best dat als ze teveel vechten met hun vriendjes en vriendinnetjes, deze eieren voor hun geld kiezen en met een ander gaan spelen. Dus met wie kan je nou beter leren ruziemaken dan met dat broertje of zusje dat toch wel voor altijd aan je gebonden is? Laten gebeuren dus. Niet te snel willen ingrijpen als ouder. Al is dat anders wanneer kinderen elkaar fysiek of psychisch echt pijn doen. Bij dat gedrag waarschuwen wij tegenwoordig niet eens meer. Slaan is time-out. Geen uitzonderingen. Maar wat kan je bij de kleine ergernissen, eeuwige discussies en pesterijen doen?
Allereerst is het een goed idee om onschadelijke onenigheden te negeren. Niet mee bemoeien en zelf uit laten zoeken. Vertel het ze ook maar: “Probeer het eerst zelf op te lossen. Als het echt niet lukt, dan wil ik jullie helpen.”
Vind een rustig moment, wanneer ze geen ruzie hebben (maar ook niet midden in hun spel zitten) waarop je met je kinderen kunt praten. Verzin een mooi voorbeeld over twee denkbeeldige kinderen die ruzie krijgen en laat je kinderen deze ruzie oplossen. Wat denken zij dat er aan de hand is en wat kunnen de twee verzonnen kindjes doen om weer vriendjes te worden? Help ze waar nodig en prijs je kindjes voor iedere oplossing die ze aandragen. In een volgende ruzie kun je hierop teruggrijpen en, belangrijker, zij ook.
Onze dochters lijken het soms heerlijk te vinden als ze elkaar kunnen verlinken. Nieuwe regel: Klikken mag alleen als je ziet dat de ander iets gevaarlijks doet. Hangt Lise uit het raam? Meteen komen vertellen! Eet Elin een snotje uit haar neus. Ik hoef het niet te weten. Echt niet. Bah!
Alle kindjes hebben recht op hun eigen ruimte, spel en vriendjes. Natuurlijk geniet ik ervan als Elin mee mag spelen met Lise en haar schoolvriendinnen, maar ik begrijp ook dat Lise hier niet altijd op zit te wachten. Soms zeg ik tegen Elin dat ze zelf even moet gaan spelen, maar ik gebruik deze momenten ook om wat alleentijd met haar door te brengen. Even samen een spelletje doen of knutselen. En als Elin wel mag meespelen met haar grote zus, dan krijgt die laatste uiteraard alle lof. Het is sowieso fijn om één op één iets met de kinderen te doen. Ze zijn allebei anders en vinden allebei andere dingen leuk. De neiging is groot om in het weekend iedereen in dezelfde ‘gezellige’ familieactiviteit te willen dwingen, maar waarom zou je niet af en toe juist inspelen op de individualiteit van je kinderen en met ieder iets gaan doen wat hij of zij leuk vindt? Volle aandacht en het besef dat het broertje of zusje het leven echt niet minder leuk maakt.
Tot slot, ruzie is normaal. Niet leuk, wel normaal. Ik kan er zelf wel eens een heel drama van maken en ’s avonds iedereen in ons gezin het gevoel geven dat de dag vol kommer en kwel is geweest. Maar dat is onterecht en helpt niet. Focus op de momenten dat het goed gaat, probeer die uit te bouwen en zie de ruzies maar als deel van de opvoeding. Een goede reminder voor mezelf.
