Als wij elkaar kennen en elkaar regelmatig hebben gesproken, dan is de kans groot dat je me de zin wel eens hebt horen zeggen: “Als ik later groot ben.” Dit zinnetje draag ik al bij me zolang ik me kan herinneren.
Als kleuter verzon ik dat ik “als ik later groot ben” minstens duizend kinderen zou hebben en al mijn familieleden er eentje zou geven (Ja echt!). Toen ik een jaar of zeven was werd ik “als ik later groot ben” kraamverzorgster (Ik hield het bij baby’s.). En in mijn tienerjaren werd ik in mijn beleving al veel te snel groot, want ik wilde op jonge leeftijd graag gevestigd zijn als gevierd balletdanseres.
Inmiddels heeft het zinnetje al lang niet meer dezelfde lading als vroeger. Het verwachtingsvolle is er intussen wel een beetje af en heeft plaatsgemaakt voor een zweempje ironie, want ik voel natuurlijk best dat mijn later steeds korter wordt. Het zet me regelmatig aan het denken. Zou het dromen over later te maken hebben met een gebrek aan concrete doelen nu? Ben ik nou nog steeds niet alles aan het doen wat ik graag zou willen doen in mijn leven?
Doelen helder krijgen is iets waar veel mensen mee worstelen, getuige ook de 5.300.000 resultaten die ik krijg in Google op het moment dat ik de weinig sexy zoekterm “vinden van een doel in je leven” heb ingetikt. Het eerste resultaat verwijst naar de website soChicken en daar lees ik een interessant artikel over het ontdekken van je doelen in drie stappen. De eerste zinnen van het artikel luiden:
Naarmate je ouder wordt loop je vroeg of laat tegen het grote vraagstuk van ‘zingeving’ aan. Je begint je af te vragen wat de zin van je leven is, waarom je op aarde bent.
Ik moet erom lachen als ik het lees, het is altijd fijn om te lezen dat je een wandelend cliché, en dus zeker niet alleen, bent.
Voor mij persoonlijk is er best een aantal dingen die ik graag zou willen. Het probleem ligt niet zozeer bij het totaal niet weten wat ik wil, maar meer bij eerlijk durven zijn. Allereerst toegeven dat mijn leven misschien best wat extra invulling kan gebruiken. Mezelf toestaan om daarover te dromen. Mezelf ook toestaan om die dromen concreet te maken. Een stap durven wagen, nadat ik heb erkend dat de risico’s aanvaardbaar zijn. Me niet meer verstoppen achter jonge kinderen en een drukke echtgenoot. En dan het uitspreken naar de buitenwereld wat mijn plannen zijn. Zodat ik straks kan zeggen dat ik helemaal ben geworden wat ik wilde worden “nu ik later groot ben”.
