Gezin

Kleine meisjes worden 5

Creëren van mooie herinneringen. Volgens mij is dat een belangrijk onderwerp in ieders leven. Wat heb ik er veel! En wat ben ik blij dat ik gezegend ben met een goed langetermijngeheugen!!

Ik kom zojuist thuis nadat ik in Lise haar klas ben geweest tijdens het vieren van haar verjaardag op school. Daar in de klas drong het nog maar eens tot me door: zou ze dit onthouden? Zou ze later nog weten hoe ze daar stond in haar feestjurk? Boven op de tafel. Een mooie muts op met rozetten. Een verlegen, maar stral
end koppie. En dan de klas die uit volle borst ‘lang zal ze leven’ zong eindigend in een ‘hieperdepiep hoeraaaaaa!!!!’ zo hard dat het makkelijk kon concurreren met de herrie van een rookalarm. En dan haar grote-mensen-feest gisteren: een hele kamer vol visite en een hele tafel vol mooie cadeaus in roze en ‘Elsablauw’. Hoe ze ging slapen en daar lag in haar bedje met het dekbed opgetrokken tot aan haar wangetjes en in haar handen haar nieuwe mooie toverstaf die licht geeft als je op het knopje drukt.

Gisterenavond bij het uitzwaaien van het bezoek wilde ze graag buiten in het donker nog even naar de sterretjes kijken. Mijn hart smolt. Ik ben een softie. Maar dat komt misschien omdat ik het zo goed snap. Ik heb er zelf altijd zo van genoten en ik heb het onthouden en ik kan er altijd naar terug… naar de geuren, de kleuren, naar het gevoel.

Pfff, mijn grootste meisje is vijf en ik ben er een beetje melancholisch van. Maar is dat ook niet leven? Leven en voelen en opslaan en ernaar terug gaan af en toe? Ik wens Lise een hoofd vol heerlijke herinneringen toe.

3 Comments

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.