Eind oktober was het zover. We hadden al een paar echo’s gehad, maar dit was de enige echte officiële termijnecho. Samen met onze twee meiden namen Jeroen en ik plaats in de spreekkamer van de verloskundige. Hoewel we al eerder bevestiging hadden gekregen dat het deze zwangerschap wel goed zat, waren we toch gespannen. Maar daar was hij. Een klein wurmpje in een klein holletje in mijn buik. Het hartje klopte en de grootte van het kindje was zoals je zou verwachten op basis van de zwangerschapsduur.

Terug in de auto vingen we de aandacht van onze dochters. “Weten jullie waar we zojuist waren?”, vroegen we. Lise diepte een ver weggestopte herinnering aan een aantal jaren geleden op: “Een baby?”, vroeg ze voorzichtig. “Jaaaaaaaa, mama heeft een baby in haar buik.”, joelden wij iets te blij. De meisjes keken even onzeker naar ons en gingen toen verder met hun gesprek. Ze waren duidelijk niet zo onder de indruk.

Lise was nog geen drie toen haar zusje geboren werd. En hoewel we tijdens de zwangerschap van Elin wel met haar hebben gesproken over de komst van een zusje, kon ze zich er destijds nog geen voorstelling van maken. Dat bleek wel toen haar zusje er eenmaal was. Op de foto’s van de eerste ontmoeting zien we een heel klein meisje dat onzeker en angstig over de rand van de wieg heen kijkt. Ook de periode erna bleef onwennig.

Dit keer wilden we het anders doen en de meisjes beter voorbereiden op de gezinsuitbreiding. Maar hoe doe je dat?

Wat natuurlijk helpt is dat de beide meiden ouder zijn dan Lise destijds. Het is veel makkelijker om met ze te praten en om uit te leggen wat er gaat gebeuren. Bovendien zijn ze allebei al trots bezitter van een zus, dus dat concept is ook al bekend. We hebben het veel over hun broertje en hij doet al echt mee in ons gezin. Zo vond Lise gisteren dat ze zachter moest praten, omdat ‘broertje sliep’ en Elin maant haar broertje regelmatig tot rust als hij weer eens een feest bouwt in mijn buik.

Zo cliché, maar boekjes! Boekjes waarin een broertje of zusje wordt geboren spreken erg tot de verbeelding. Voor ons een teken dat de komst van broertje is geland.

Ze mogen helpen bij de voorbereidingen. Elin heeft gisteren geholpen met behang verwijderen uit de toekomstige babykamer. Lise hielp me met het strijken van de kleertjes (dat strijken van die kleine rompertjes is overigens een eenmalige actie). En toen er een nieuw boxkleed moest worden uitgekozen, gaven de meisjes de doorslag welke het werd.

We fantaseren ook wat af over hoe het straks zal zijn. Zo vliegen de potentiële babynamen om mijn oren: Fietje, Poep, Pieter Konijn!! En straks wil ik graag borstvoeding geven, maar zal ik ook gaan kolven zodat er af en toe een flesje gegeven kan worden door papa en de grote zussen. Lise kan goed lezen, dus die leest haar broertje straks verhaaltjes voor. Elin zingt hem in slaap ’s avonds. En ook de minder leuke dingen worden benoemd: straks moeten jullie je spulletjes en tijd met z’n drieën delen. Mama zit aan het begin heel veel met de baby op de arm en heeft dan niet altijd de ruimte om gelijk te reageren als jullie roepen.

Op deze manier hopen we dat de overgang straks wat soepeler zal verlopen en dat Lise en Elin de kraamperiode als een fijne periode gaan ervaren. Als het zover is, zal ik er uitgebreid over schrijven hoe de eerste periode verlopen is en wat onze do’s en dont’s zijn.

Hebben jullie ervaring met het krijgen van een tweede of volgende kindje? Hoe gingen oudere broers en zussen daarmee om? Wat hebben jullie gedaan om je kinderen voor te bereiden op de komst van een nieuw gezinslid? Alle tips zijn welkom.